*सन १९५९*
कॅलिफोर्नियातील एक म्युझिक इंस्ट्रूमेंटचे दुकान
डेव्हिड वॉर्नर नावाचा मालक आणि क्रिस्टिना नावाची सेल्सगर्ल
दुकानासमोर एक ३५/३६ वर्षाचा इसम उभा होता, सगळी वाद्ये न्याहळत
क्रिस्टिनाला कुतुहल वाटले
तिनं त्याला आत बोलाविले
"तुंम्हाला कोणते वाद्य हवे आहे?" तिनं विचारले,
" ओह! ते..?
सॉरी! पण ते खूपच उंच कपाटावर ठेवले आहे. त्याला कोणीच गिर्हाईक येत नाही"
"पण मला ते बघायचे आहे!"
तितक्यात डेव्हिड तिथे आला
म्हणाला ! "सर ते वाद्य वाजवायला खूपच कठीण आहे, एकतर त्याला कोणीही गिर्हाईक नाही, तुंम्ही विकत घेणार असाल तर काढतो!"
तो: "मी घेईन"
डेव्हिडने ते खाली काढले
तो: "मी वाजवून बघू का?"
डेव्हिड :" सर आंम्ही ऐकले आहे की इंडियात फक्त एकच जण आहे जो हे वाद्य वाजवितो, ते म्हणजे पं. रवीशंकर"
"तुंम्हाला नाही वाजविता येणार"!
तो : मी प्रयत्न तर करतो
आणि महत्वाचे म्हणजे
तुंम्ही त्याला सितार म्हणता
आंम्ही त्याला सुरबहार सितार म्हणतो!"
आणि त्याने सूर छेडला ! अगदी तोच !!
डेव्हिडच्या दुकानासमोर तोबा गर्दी झाली
तो समाधानाने थांबला.
डेव्हिड इतका खूष झाला की त्याने ती " सुरबहार सतार त्याला भेट दिली"
तो ही सुखावला
मुंबईत आल्यावर लगेचच
रेकॉर्डिंग स्टुडिओत त्याने तेच सुर छेडले
आणि एक "सदाबहार" गीत जन्माला आले
*ओ सजना ..*
*बरखा बहार आई*
*रस की पुहार लाई*
*अखियोंमे प्यार लाई*
*ओ सजना*
लतादीदीनी गायलेले हे गाणे
फिल्म *परख* (१९६०)
आणि तो कोण होता?
संगीतकार
*सलील चौधरी"*
No comments:
Post a Comment